ԳԼՕ-ն որպես նոր կյանքի սկիզբ

Արդեն երկու տարի է անցել այն գարնանային օրից, որն կամա թե ակամա իմ կյանքի փոփոխության պատճառներից մեկը հանդիսացավ: Գարնանային մի օր էր, բայց ոչ այն օրերից, երբ արևը իր շողերով այրում է հոգիդ, ընդհակառակը գարնանային մռայլ օր էր, դպրոցում բոլորս ժամերն էինք հաշվում, որպեսզի տուն գնայինք մեկ բաժակ տաք թեյ խմելու և տաքանալու համար: Հանկարծ դասասենյակի դուռը բացվեց և ընկերներիցս մեկը ներս մտավ ձեռքին մի թուղթ: Նա մոտեցավ ինձ, հանձնեց թուղթն ու ասաց. << Սա ամառային դպրոցի հարցաթերթիկ է, անպայման կլրացնես>>: 

Նրա գնալուց հետո թուղթը դրեցի պայուսակումս և մինչև տուն հասնելս մոռացա այդ մասին, քանի որ ցուրտը ուղեղս սառեցրել էր: Տուն հասնելուց և տաքանալուց հետո բացեցի պայուսակս, հանեցի թուղթը և սկսեցի ուսումնասիրել: GLOW, <<լուսավորե՞լ, պայծա՞ռ, հմմմ>> մտածեցի ես, ապա թուղթը մի կողմ դրեցի և սկսեցի դասերս սովորել: Մի քանի օր անց սենյակում նկատեցի թուղթը, վերջնաժամկետը մոտ էր, ես չգիտեի ինչ անել, մտածում էի թուղթը աղբը նետել, քանի որ վստահ չէի սեփական ուժերիս վրա: Բայց երեկոյան, երբ արևը մայր մտավ, որոշեցի փորձել, ձեռքերս դողում էին, գրիչը սայթաքում էր մատներիս արանքից, լրացնում էի և մտածում. <<Մեկ է չեմ անցնելու, մյուներն ինձնից լավն են>>:

Հայտը լրացնելուց երևի երկու ամիս անց զանգ ստացա Ստեփանավանի Երիտասարդական Կենտրոնից, մի պահ ականջներս ինձ լքեցին, աչքերիս դիմաց ամեն ինչ սև էր երևում, չէի կարողանում ոչինչ զգալ, քանի որ ինձ ասացին, որ ընտրվել եմ որպես ԳԼՕ-ի եզրափակիչ փուլի մասնակից:

Ամառային մի արևոտ օր լքեցի տունը, սկսեցի քայլել դեպի մեքենան Ստեփանավան սլանալու նպատակով: Ճանապարհին ոչինչ չէի խոսում, քանի որ մտքերս արդեն Ստեփանավանում էին: Մեքենայից դուրս գալուց հետո սիրտս բաբախում էր արագորեն, հուզված և անհանգիստ էի: Բայց մոտենալով ջոկատավարներին և կրտսեր ջոկատավարներին սիրտս միանգամից հանգստացավ, սկսեցի շնչել ինչպես առօրյա կյանքում: Բոլորը ժպտում էին, ճամբարում կատարյալ ներդաշնակություն էր տիրում: Կրտսեր ջոկատավարներն ինձ ուղեկցեցին իմ սենյակ, ապա հանդիպեցի իմ սենյակակցին, որն այսօր իմ լավագույն ընկերներից մեկն է: Սկզբում վախենում էի խոսել, սակայն երեկոյան կարծես քույրեր լինեինք:

ԳԼՕ-ն իհարկե նոր գիտելիքների մի անսպառ աշխարհ է, այստեղ բոլորը սովորում են, բայց սովորում ենք իրական փորձից, ոչ միայն գրքերից, սովորում ենք մարդկանցից, ովքեր ունեն պատմություն, ովքեր պատրաստ են պատմել: Եվ հենց այս մարդիկ ինձ ծանոթացրեցին այսօրվա իմ լավագույն ընկերոջ և խորհրդատուի հետ, ում ես անցյալում երբեք չէի հանդիպել: Նրա անունն Անուշ էդվարդի Պետրոսյան է: Նա պատմում է, որ իր պատմությունը շատ հետաքրքիր է, ԳԼՕ-ում անց կացրած ընդամենը մեկ շաբաթը վերափոխել է իրեն: Անհավատալի է, թե ինչպես մարդ կարող է հասունանալ ընդամենը մեկ շաբաթում, դառնալ ինքնավստահ և համարձակ: Նա ասում է, որ նա այլևս չի կարող հավատալ, որ այն Անուշը, ով դողացող ձեռքերով լրացնում էր ճամբարի հայտը հենց ինքն է, նույն Անուշը: Անուշը կամ ես: ԳԼՕ-ն ինձ ստիպեց ճանաչել ոչ միայն այն աշխարհը, որն ինձ շրջապատում է, այլ սովորեցրեց ճանաչել ինքս ինձ`իմ սոփական աշխարհը: Ես հասկացա, որ արդեն ժամանակն էր և պետք էր դուրս գալ այն վանդակից, որտեղ սեփական շղթաներով բանտարկել էի ինձ:  ԳԼՕ-ն ինձ ցույց տվեց դռներ, որոնք ունեին բազմաթիվ ճանապարհներ և կարծես ականջիս շշնջաց.<<Ընտրությունը քոնն է, դու ես պատասխանատու որ ճանապարհով ընթանալ>>:  Կարծես թե աչքերիս դիմացից մի ահռելի դարպաս կոտրվեց, քանի որ աչքերս սկսեցին տեսնել բոլոր հնարավորությունները, որոնք կյանքն ինձ էր տվել:

Ժամանակն էր լքել Ստեփանավանը, բոլորն արտասվում էին, բոլորս տխուր էինք, մեր նորաստեղծ և սիրով լի ընտանիքին հրաժեշտ տալու համար: Բայց ժամանակը եկել էր, որ բոլորս վերադառնայինք դեպի մեր համայնքները և տարածեինք այն գիտելիքները, որոնք ստացել էինք ԳԼՕ-ում անց կացրաց անմոռանալի օրերի ընթացքում: Ես հեռանում էի, բայց հեռանում էի վերադառնալու նպատակով:

Մեկ տարի անց վերադարձա ԳԼՕ, այս անգամ որպես կրտսեր ջոկատավար: Վերադարձա փորձս և գիտելիքներս ընկերներիս հետ տարածելու համար: Վերադարձա այս անգամ իմ պատմությունը պատմելու համար, վերադարձա նորից ոգեշնչվելու համար: Այս անգամ վերադարձա, քանի որ գիտեի ինչ էր նշանակում լինել կրտսեր ջոկատավար: Լսելով իմ կրտսեր ջոկատավարի պատմությունները ՖԼԵՔՍ(FLEX-Future Leaders Exchange) ծրագրի մասին, ոգեշնչվելով նրա փորձից ես ընտրվել էի ՖԼԵՔՍ ծրագրի եզրափակիչ փուլի մասնակից, Ամերիկայում մեկ տարի բնակվելու և սովորելու համար: Սա ինձ հա

մար մի նվաճում էր, որը իրականություն դարձավ միայն ԳԼՕ-ից հետո: Այս անգամ ճամբարում գործադրեցի ունեցածս բոլոր ջանքերը մասնակիցներին օգնելու և աջակցելու համար, քանի որ ինձ համար ներշնչանքը հրաշքներ իրագործելու նախապայման է:

GLOW- աղջիկներն առաջնորդում են մեր երկիրը, GLOW-աղջիկները լուսավորում են մեր երկիրը:

Այսօր, երբ ետ եմ նայում`գտնելու վախկոտ և ամաչկոտ Անուշիկին, նա ժպտում է և ասում. <<Ես հպարտ եմ քեզնով>>:

Անուշ Պետրոսյան

Քաղաք Դիլիջան, Տավուշի մարզ

ԳԼՕ 2012 առամային դպրոցի մասնակից

ԳԼՕ 2013 ամառային դպրոցի կրտսեր ջոկատավար